1. اَلَّذینَ امَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِاللهِ اَلا بِذِکْرِاللهِ تَطْمَئِنّ الْقُلُوبُ(1) آنان که به سوى خداوند بازگشته اند، کسانى هستند که ایمان آورده اند و دل هایشان به ذکر خداوند بزرگ مطمئن و آرام است آگاه باشید با یاد خدا دل ها آرامش مى یابد.
2. اِنَّمَاالْمُؤمِنُونَ اَلَّذینَ اِذا ذُکِرَاللهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ اِذا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیاتُهُ زادَتْهُمْ ایماناً وَ عَلى رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلوُنَ، اَلَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ(2).
مؤمنان تنها کسانى هستند که، هر وقت نام خداوند بزرگ برده شود دل هاى آن ها به خاطر احساس مسئولیت در پیشگاهش ترسان مى گردد و هنگامى که آیات خداى بزرگ بر آن ها خوانده مى شود (بر ایمانشان افزوده مى شود). تنها بر پروردگار خویش توکل مى کنند؛ آن ها کسانى هستند که نماز را (که مظهر رابطه با خداست) برپا مى دارند و از آن چه به آن ها روزى دادیم در راه بندگى خداوند انفاق مى کنند.
3. رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم فرموده است: «الصلاة… راحة للبدن…»(3)؛ نماز باعث آرامش جسم مى باشد به راستى انسان موجودى است که خواسته هایش نامحدود است، و هیچ یک از امور این عالم او را اشباع نمى کنند و به هر یک از این ها که مى رسد بالاتر و بهترش را طلب مى کند تا این که خود و عالم را به فساد بکشد و از بین ببرد.
1) سوره مبارکه رعد، آیه 28.
2) سوره مبارکه انفال، آیه 2 و 3.
3) خصال ابواب 29 گانه و مستدرک الوسائل، ج 1، ص 180، چاپ قدیم.
