«آیتالله العظمى شیرازى در پیروى از این سیره، دقیقهاى از وقت خود را نمىگذراند مگر آن که در فکر و ذکر خدا و عبادت پروردگار خویشتن بود. در نیمههاى شب عابد و ناسکى متهجد و پارسایى لبریز از عشق به الله و در راز و نیاز با معبودش همچون کبوترى بود که به سوى معشوق بال و پر مىگشود و تنها قلبش براى حمد و سپاس و بندگى بىچون و چراى او مىتپید. آن فقیه عالیقدر، علاوه بر پایبندى به انجام عبادات واجبه که وظیفه اولیه هر فرد مسلمان است، در انجام عبادات مستحبه و تهجد و دعا و زیارت، مداومت فوقالعادهاى داشت. ایشان در طول عمر شریف و پربرکتش آن چنان که خود فرموده و نزدیکان ایشان نیز نقل نمودهاند، حتى براى یک بار نماز شب را ترک ننمود و همانند مرحوم والدش که دعاى ابوحمزه ثمالى را به همراه دیگر ادعیه در قنوت نماز وتر مىخواند، به مقدار اقتضاى وقت، حداکثر دعاها را در نماز شب مىخواند، و نه تنها نماز شب که ساعاتى از شب را به راز و نیاز با معبود خود مىگذرانید و به تهجد اشتغال داشت.»(1).
هم چنین درباره آن بزرگوار آمده است: «آن فقیه بزرگوار در مورد ادعیه و اذکار و تسبیحات نیز مداومت اکیدى داشت و در هیچ شرایطى ادعیه و زیارات هفته و دیگر ادعیه وارده را به مناسبتهاى مختلف ترک نمىکرد و در ماه مبارک رمضان نیز ادعیه خاص هر روز و شب به ویژه دعاى افتتاح و دعاى ابوحمزه ثمالى را همراه دیگر ادعیه سحر مىخواند. نیز بر ادعیه مفصل روزهاى ماه مبارک رمضان، مداومت مىنمود، به خصوص در لیالى قدر پس از شرکت در مراسم عمومى احیاء که در بیت معظم له برگزار
**سیماى متهجدین، ص: 159@
مىشد، به خلوت رفته و تا سحر به شب زندهدارى و احیاء مىپرداخت و با خداى خویش به راز و نیاز و طلب مغفرت سرگرم بود و نالههایش تا فاصلهى زیادى شنیده مىشد.»(2).
1) چهرهاى پر فروغ صص 261 و262.
2) چهرهاى پر فروغ ص 263.
