در شرح حال مرحوم آیتالله حاج شیخ جلالالدین علامه حائرى (ره) نگاشته شده «وى به کلیه اذکار و ادعیه مأثوره ملتزم بود و نماز شبش ترک نمىشد و خدایش را آن چنان حمد و ثنا مىکرد تا به رحمت عمیمش راه یابد و دیدگان خویش را روشن نماید و ضمیر خود را به رضاى خداوندیش بیدار نگاه دارد. در جوانى براى ریاضت به خارج از شهر مىرفت و در بقعه برخى از امامزادههایى که در قراء و قصبات دور افتاده شهر بار فروش واقع شده بود چند شبانه روز امامت مىکرد و شب زندهدار بود و به درجات ایمان و معرفت سیر مىنمود و به طى منازل و قطع مراحل مىپرداخت و به ظهور استعدادات و تتمیم ملکات مبادرت مىکرد.»(1).
هم چنین درباره آن بزرگوار گفته شده «آرى او از شب زندهدارانى بود که در دل شب یارب گویان با خداى خود به راز و نیاز مىپرداخت. چنان که خود گفته است:
خلوت دل مظهر الله شد
وحى مرسل در دل آگاه شد
این جلالالدین که وصف جان کند
بندگى صاحب قرآن کند»(2)
**سیماى متهجدین، ص: 160@
1) زندگینامه عالم متقى مجاهد مرحوم علامه حائرى، ص 64.
2) همان مدرک ص 67.
