زمان مطالعه: < 1 دقیقه
حکم مسأله ذکر شده ولى در کنار آن گفته شده: (احتیاط آن است که) و یا گفته شده (احتیاط مستحبّ آن است که).
در اینجا بهتر است به احتیاط عمل کنیم و به ثواب بیشترى دست یابیم.
مثال: اگر مکلّف نداند بدن یا لباسش نجس است و بعد از نماز بفهمد نجس بوده، نماز او صحیح است ولى احتیاط آن است که اگر وقت دارد نماز را دوباره بخواند.(1).
به طور خلاصه اگر:
الف: هم حکم بود و هم احتیاط، این احتیاط، مستحبّ است.
ب: اگر از اوّل با لفظ «احتیاط» یا «احتیاط واجب» بیان شد، و حکم، ذکر نشد این احتیاط واجب است.(2).
1) توضیح المسائل ،مسأله ی 802.
2) توضیح المسائل ، مسأله 7 و 8.
