دانشمندان و جامعهشناسان مُنصف و باریکبین همه به این حقیقت اعتراف دارند که عظمت و شکوه زن در حیا، حجاب و خود نگه دارىهاى اوست.
ویل دورانت مىگوید:
«… زنان دریافتند که دست و دل بازى مایه ی طعن و تحقیر است و این امر را به دختران خود یاد دادند.
… مرد جوان به دنبال چشمان پراز حیا است و بىآنکه بداند حسّ مىکند که این خوددارى ظریفانه از یک لطف و رقّت عالى خبر مىدهد.»
**راه سبز، ص: 138@
برتراند راسل مىگوید:
«مایه ی تأسّف است که به آسانى به زنان بتوان دست یافت.»از همه شگفتآورتر سخنى است که یکى از مجلّات زنانه از آلفرد هیچکاک – که به قول آن مجلّه به حسب فنّ و شغل فیلمسازى خود درباره ی زنان تجارب فراوان دارد – نقل مىکند او مىگوید:
«زنان شرقى تا چند سال پیش به خاطر حجاب و نقاب و روبندى که به کار مىبردند خود به خود جذّاب مىنمودند و همین مسأله جاذبه ی نیرومندى به آنها مىداد، امّا به تدریج با تلاشى که زنان این کشورها براى برابرى با زنان غربى از خود نشان مىدهند حجاب و پوششى که دیروز بر زن شرقى کشیده شده بود از میان مىرود و همراه آن از جاذبه ی جنسى او هم کاسته مىشود.»
