//سورة الاخلاص مکیة، و هى اربع آیات
[ترجمه ]
بنام خداى بخشاینده مهربان
1- بگو اوست خداى یگانه (1)
2- خداى صمد یعنى میان تهى نیست (2)
3- نه زاد او (3) و نه زادند او را
4- و نه بود او را انباز کسى (4)
ترجمة سورة الاخلاص
و این سوره بمکّه فرو (5) آمده است اندر آن وقت که جهودان مدینه از آن حصارهاى فدک و بنى قریظه (6) و وادى القرى با کافران مکّه بیامده بودند و آن مسئله ها از پیغامبر علیه السّلم مى پرسیدند.
و از آن مسئله ها یکى این بود، گفتند: بگو که خداى تو چگونه است، و صفت او چیست؟ جبرئیل علیه السّلم بیامد و این سوره بیاورد:
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ تا آخر سورة.
گفت: بگو، یا محمّد که خداى من یکى است، یک تا، و او را همتا و انباز نیست. و هر چه آفرید جفت آفرید، و او خود یکى است. احد، یک تا،
(صو) [و صحیح این است ].
فرد، واحد، بى ضدّ، بى ندّ، بى مثل، بى مانند، قادر پادشاهى. (7) هر چه کرد بعدل کرد، و هر چه کند بعدل کند. صمد است که او را بطعام و شراب حاجت نیست. و هرگز نزاد و نزاید، و او از کس نزاید. و هیچ چیز و هیچ کس بدو مانند نیست. صفت خداوند تو چنین است.
و خداى عزّ و جلّ را بیش از آن صفت نشاید کردن که او خود را کرده است. (8) و السّلم.(9)
1) بگو ویست خداى یکى. (صو).
2) خدایى است که همه را بوى حاجتست و وى را بکسى حاجت نیست. (صو).
3) نزاد که و را فرزند بود. (صو).
4) و نیست مر او را همتا هیچ کسى. (صو).
5) فرود. (صو).
6) بنى قریظه.
7) واحد، احد، بى ضد، بى ند، بى شکل، بى نظیر، قادر و پادشاه. (صو).
8) صفت نتوان کرد که او خود را کرد. (صو).
9) ترجمه تفسیر طبرى، مترجمان؛ تحقیق: حبیب یغمایى، ج7، ص2077 -2078، انتشارات توس، چاپ: دوم، تهران، 1356 ش.
