حضرت امام حسن مجتبى

درباره امام حسن مجتبى علیه‏السلام آورده‏اند که در نماز او را حالى فوق‏العاده در مرز از خودبیگانگى بود و در شرح حال او در نماز نوشته‏اند: آنگاه که به نماز مى‏ایستاد از خود بیگانه و در جمال و جبروت الهى محو و فانى مى‏شد. در نماز شب او مى‏لرزید و تمام اندامش رعشه داشت. به هنگامى که «ایاک نعبد» مى‏گفت چنان بود که گویى از همه ماسوى بریده است و فقط و فقط در جهان یک منشأ و مبدأ هستى و یک وجود قابل ذکر شناخته است و یا به عبارتى دیگر چنان بود که گویى همه خوارى و ذلت و نادارى و فقر خود را عرضه مى‏کرد و خود را با تمام وجود محتاج عنایت او مى‏دانست. احتیاج و نیازمندى از کل وجود او مى‏بارید و راه نجات را جز با گشایش دریچه رحمتى از سوى او به خود بسته مى‏دید. هر شب سوره‏ى کهف را تلاوت مى‏فرمود و چون به نماز سحرگاهى مى‏پرداخت، با هیچکس سخن نمى‏گفت و یاد خدا مى‏کرد تا آفتاب برآید.