پیامبر عظیمالشأن اسلام همواره به امت خویش دعا مىفرمود بدین مضمون که «اللهم بارک لامتى فى بکورها»؛ یعنى خداوندا! براى امت من در سحرگاهانشان برکت قرار ده؛ و پیوسته بر سحرخیزان درود و صلوات مىفرستاد.(1) هرگز نماز شب را ترک نکرد، اگر بیمار بود، نشسته به جاى مىآورد.(2) گویند چندان نافله مىخواند که پاهاى مبارکش ورم مىکرد و هرگاه به وى مىگفتند: چرا این همه رنج و تعب را بر خود روا مىدارى، در حالى که خداوند همهى لغزشهاى گذشته و آیندهى تو را بخشیده است؟ مىفرمود: آیا در مقابل این همه نعمت، بندهى شکرگزار نباشم؟!
گویند پس از بعثت نیز پارهاى از شب، گاهى نصف، گاهى ثلث و گاهى دو ثلث شب را به عبادت مىپرداخت. با این که تمام روزش خصوصا در اوقات توقف در مدینه در تلاش بود، از وقت عبادتش نمىکاست. وى آرامش کامل خویش را در عبادت و راز و نیاز با حق مىیافت. عبادتش به طمع بهشت یا خوف دوزخ نبود. در تنهایى ساعتها مشغول عبادت بود و گاهى ساعتها در تهجد خویش با معشوق حقیقىاش مشغول راز و نیاز بود.
خداوند در چندین جاى قرآن خطاب به ایشان نموده، عبادت شبانگاهى و راز و نیاز نیم شبى را بر ایشان فرض و لازم دانسته است و حتى بدین مناسبت مقام عظماى محمود را به آن حضرت اعطا مىنماید؛ مقامى که بنا بر نظر مفسرین شیعه و سنى همان شفاعت کبرا است که در روز قیامت به آن حضرت اجازه داده مىشود به شفاعت امت
**سیماى متهجدین، ص: 124@
خود بپردازد و به قول خود آن بزرگوار آن قدر شفاعت مىکند تا هر که گوینده «لا اله الا الله» باشد و در دل او ایمان باشد، حق تعالى او را از دوزخ بیرون آورد.
1) مجمع ج 4 ص 61 – اسد ج 2 ص 372.
2) تیسیر ج 2 ص 361.
