گاهى صدا و آواز به گونه اى است که اسلام آن را حرام و ممنوع دانسته است، و آن در جایى است که دو ویژگى را دارا است:
1. طرب انگیز است، یعنى حالتى سبک به آدمى دست مى دهد که از یاد خدا دور و به گناه متمایل مى شود. گاهى نیز آدمى را به گریه یا خندهی
**احکام راه سبز، ص: 143@
بى اراده وا مى دارد.
2. متناسب با مجالس لهو و لعب و همراه با آلات و ادوات موسیقى است که خوشگذرانان و شهوترانان به پا مى کنند.(1).
در استفتائاتى که از مقام معظم رهبرى شده است این نکته ها مى درخشند:
1. گوش دادن به نوار خوانندگى یا نوازندگى لهوى مطرب که مخصوص مجالس لهو و لعب باشد، جایز نیست.(2).
2. خرید و فروش و تبلیغ و تکثیر نوارهاى ترانهی مبتذل و فسادانگیز جایز نیست.(3).
3. پخش موسیقى در رادیو و تلویزیون دلیل بر حلال بودن آن نیست.(1).
ایشان به مسئولان فرهنگى با تأکید فراوان مى فرماید:
«آموزش موسیقى و نوازندگى به نونهالان و نوجوانان موجب انحراف آنان و ترتب مفاسد است. و جایز نیست و بطور کلى ترویج موسیقى با اهداف عالیهی اسلامى منافات دارد.
مسئولین فرهنگى مجاز نیستند سلیقه هاى شخصى خود را به اسم نشر فرهنگ و معارف در آموزش و پرورش نوجوانان به کار گیرند.»(4).
بنابراین باید بکوشیم روح لطیف و زیباپسند خود را که خواهان شنیدن نغمه هاى خوش و آواها و نواهاى دل انگیز است از آلوده شدن به گناهان و حرامها دور نگه داریم و موسیقى لهوى را با غیر لهوى اشتباه نگیریم.
**احکام راه سبز، ص: 144@
1) احکام هنری، ص 6 و 7، سئوال 48.
2) احکام هنری، ص 14، سئوال 106.
3) احکام هنری، ص 6، سئوال 44.
4) احکام هنری، ص 6، سئوال 38.
