[داود: فرزند ایشا و پدر سلیمان از پیامبران بنىاسرائیل که به سال 1086 یا 1071 قبل از میلاد در بیت لحم بزاد. صد سال زندگى کرد و چهل سال سلطنت نمود و از شامات تا بلاد اصطخر، قلمرو سلطنتش بود.
از مشخصات بارز این پیامبر برگزیدهى خدا اینکه وى مانند پسرش سلیمان، پیامبرى و سلطنت را جمع داشت. وى پیغمبر شمشیر بود. پیش از نیل به مقام نبوت و در آغاز جوانى، به نیروى شجاعت و ایمان، جالوت را که فرماندهى لشکر دشمن بنىاسرائیل بود به قتل رساند. وى مقام خلافةالله داشت. خداوند علم قضاوت و سمت داورى میان مردم را به وى عطا کرد. صنعت ساخت زره، از جمله علومى بود که خداوند به وى موهبت کرد در حدیث آمده که خداوند به وى وحى نمود که: «اى داود! تو نیکو بندهاى. جز اینکه از بیتالمال معیشت مىکنى».
داود چون شنید، بگریست. خداوند آهن را فرمود: «به دست بندهام نرم شو».از آن پس، هر روز زرهى مىساخت و آن را مىفروخت و از بیتالمال بىنیاز گشت.]
علامهى مجلسى دانشمند کم نظیر شیعه در توضیح آیاتى که در رابطه با حیات بابرکت داود است، روایاتى دربارهى فضایل و محاسن و کثرت عبادات و مناجات داود، بخصوص عشقى که آن پیامبر بزرگ به نماز داشت، نقل مىکند:
آن حضرت در خانهى خود محرابهاى متعددى قرار داده بود تا در جاى جاى منزلش اقامهى نماز کند.
او اوقاتش را به چهار مرحله تقسیم کرده بود: روزى را براى حل مشکلات مردم، روزى را براى زن و فرزندش، روزى را براى دعا و مناجات در دل کوهها و کنار دریا، و روزى را براى انس با محبوب در خلوت منزل و در کنار محراب عبادت. امام صادق علیهالسلام مىفرماید: در حالى که در محراب
**سیماى نماز، ص: 48@
عبادتش مشغول نماز بود، خداوند مهربان با وى سخن مىگفت(1).
1) تفسیر القمى: 2 / 229؛ بحارالأنوار: 14 / 20، باب 2.
