اسلام کوشیده است تا روابط دختران و پسران را به گونه اى تنظیم کند که احتمال بروز هر گونه آلودگى و تباهى از میان برداشته شود.
روح حاکم بر روابط پسران و دختران باید روح پاکى و عفاف باشد. جوامعى که روابط دختران و پسران را تا اندازه اى آزاد گذاشته اند تجربهی تلخى را متحمل گشته اند و به اشتباه خود اعتراف دارند.
دین مترقى اسلام مى گوید: قلب با نگاه هاى آلوده، برخوردهاى ناسالم و غیر عفیفانه کم کم تاریک مى گردد، یاد خدا از قلب بیرون مى رود، جاذبهی نیرومند تمایلات جنسى بر آدمى غالب مى شود، و چه بسا جوان دچار بلاى خانمانسوز عشق و محبت نابجا گردد.
مفضل مى گوید: از امام صادق (علیه السلام) دربارهی عشق نابجا پرسیدم فرمود:
«قلب هایى هستند که از یاد خدا خالى مى شوند، خدا نیز (عشق) و محبت غیر خود را به آنان مى چشاند.»(1).
و اگر کسى به این بلاى خانمانسوز دچار شد باید با عفت و پرهیز و خود نگه دارى خود را نجات دهد.
**احکام راه سبز، ص: 139@
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:
«برگزیدگان امت من کسانى هستند که چون به بلایى دچار شوند عفت مى ورزند پرسیدند: آن کدامین بلاست؟
فرمود: عشق (نابجا).»(2).
دستورات و احکام اسلام همه حکیمانه و عادلانه است. اسلام نمى خواهد بى جهت براى کسى محدودیتى قائل شود و او را در تنگناهاى اجتماعى قرار دهد. همهی این احکام که به ظاهر محدودکننده هستند جهت حفظ آبرو و احترام انسان اند.
1) بحارالانوار، جلد 73، ص 158.
2) کنزالعمال، جلد 3، ص 779.
