قرآن در آیهى دیگرى راه پاکسازى و اصلاح درون را از راه توبه و بازگشت به سوى خدا و جبران لغزشها و نماز و نیایش ممکن
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 56@
مىشمارد.
قرآن نخست انسان را به پشیمانى از گناه و بیداد برمىانگیزد، آن گاه با داروى شفابخش ارتباط با سرچشمهى جمال و کمال و نماز و نیایش، بیمارى فکرى و اخلاقى و رفتارى او را درمان مىکند، سپس توجه مىدهد که راز برادرى و برابرى و همدلى و همراهى با دیگران نیز از همین راه ممکن است.
در این مورد از جمله مىفرماید:
«فان تابوا و اقاموا الصلوة و آتو الزکاة فاخوانکم فى الدین…-» (1).
پس اگر حق ناپذیران از ستم و گناه توبه کنند و نماز و فرهنگ و منش آن را بر پا دارند و زکات و حقوق مالى خود را بپردازند، در این صورت برادر دینى شما خواهند شد.
با این بیان قرآن به روشنى و زیبایى روشنگرى مىکند که یکى از شرایط اساسى دگردوستى و مردمخواهى و برادرى و برابرى در دین خدا، نماز و نیایش زنده و با روح و پرداخت خالصانهى زکات و حقوق مالى به محرومان یا رعایت مقررات خدا و حقوق و حرمت مردم است.
1) توبه / آیهى 11.
