از دیدگاه پیامبر، نماز را نه تنها باید خوب و با معنویت خواند که براى اهمیت ندادن و تباه ساختن آن کیفرى است بزرگ.
آن حضرت به گروهى از یاران فرمود:
«لا تضیعوا صلاتکم فان من ضیع صلاته حشر مع قارون و هامان و فرعون؛» (1).
هان اى یاران! نمازتان را ضایع نکنید، چرا که ضایع کنندهى نماز در روز رستاخیز، با قارون و هامان و فرعون و همسانان آنها برانگیخته خواهد شد.
از دیدگاه پیامبر، منفورترین خانه و شهر، جایى است که در آنجا، انسانهاى گسستهى از معنویت و نماز و نیایش زندگى کنند.
از آن حضرت آوردهاند که در این مورد فرمود:
«ان کل محلة یکون فیها تارک الصلاة تنزل علیها کل یوم سبعین لعنة؛» (2).
هر جایى که در آن، فرد یا گروهى گسستهى از نماز و نیایش با خدا باشد، هر
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 110@
روز هفتاد بار لعنت خدا بر آنجا فرود مىآید.
و نیز فرمود:
«لیس بین العبد و الشرک الا ترک الصلاة، فاذا ترکها فقد أشرک؛» (3).
میان توحیدگرایى و شرکگرایى فاصلهاى جز وانهادن نماز نیست، و هنگامى که کسى نماز را وانهد شرک ورزیده است.
چرا که نماز همچنانکه بارها گفته شد، رمز ارتباط انسان با خداست، به همین جهت اگر رابطه تیره شد و گسست، و آن گاه با توبه و جبران و اصلاح بازسازى هم نشد، ممکن است انسان از شرک یا سهمگینترین ستم و بیداد سر درآورد.
1) مستدرک الوسایل / ج 1 / ص 172.
2) مستدرک الوسایل / ج 1 / ص 171.
3) نهج الفصاحة / ح 2396.
