از عیسى علیهالسلام پرسیدند: با چه کسانى همنشین شویم؟ گفت: با آن کس که دیدارش خدا را به یادتان آورد و گفتارش بر دانشتان بیفزاید(1).
به راستى یکى از راههاى تحول درونى – بلکه مؤثرترین آنها – همنشین شدن و همنفس بودن با کسانى است که دم مسیحایى دارند، آنان که خود لذت مناجاتهاى شبانه را چشیدهاند و به یک دم و با یک نفس، نفسهاى خموده و روحهاى مرده را به جوش و خروش مىآورند. آنان کسانىاند که خود به مرز یقین رسیده(2) و از پس پردهها باخبرند. آن مردان آسمانى با یک نگاه به عمق وجود ما پى برده و از درد و درمان ما آگاه مىگردند؛ اما افسوس که چنین دردمندان دردآشنایى بسیار اندکند(3) و دست ما به آسانى به آسمان پر ستارهى معرفت آنان نمىرسد. کسى چه مىداند؛ شاید هم چنین کسانى را دیده باشیم، اما به سبب غفلت از خود و از وجود آنها، بىتفاوت از کنارشان گذشته باشیم. در نیایش با شکوه ندبه، آن محبوب دلها
**سفر به چشمهى نماز، ص: 52@
– امام عصر (عج) – را صدا مىزنیم و از فقدانش به خودش گلایه مىبریم و با آهنگى اندوهگین مىگوییم: جان من فدایت که از جمع ما بیرون نیستى(4).
این آموزهى آسمانى به ما مىآموزد که امام عصر (عج) در میان ماست، هر چند او را نمىشناسیم، چنان که برادران یوسف به هنگام قحطى و خشکسالى در شهر مصر برادر را دیدند و نشناختند(5).
اینک که با صد حسرت و افسوس دستمان از دامان آن عزیز کوتاه است و چشمانمان از دیدن و یا شناختن محروم چه باید کرد؟
باید از خدا فرجش را خواست و در غیابش به کسانى روى آورد که بوى پیراهن او را با نفسهاى گرمشان به مشام مىرسانند.
همدمى، همنفسى و همنشینى با اینان نیز ما را به شهر حضور – گرچه از راه دور – راه مىدهد. اى کاش مىتوانستیم هر روز پاى صحبتشان بنشینیم و شیرینى مناجات را از چشمان آسمانىشان بچشیم!
اگر دیدار با آن محبوب دلها برایمان روى ندهد و همنشین شدن با دوستان او برایمان میسر نگردد، با شنیدن شکوفههاى عطرآگین حضور از زبان و قلم آنان مىتوانیم لحظههایى را با آنان به سر بریم، بلکه نفس گرمشان یخهاى وجود ما را به آبى حیاتبخش مبدل گرداند.
1) «قیل لعیسى علیهالسلام: یا روح الله من نجالس؟ قال: من یذکرکم الله رؤیته و یزید فى علمکم منطقه» (بحارالانوار، ج 1، ص 203).
2) «باشروا روح الیقین» (ابن ابىالحدید، شرح نهجالبلاغه، ج 18، ص 346).
3) «أولئک والله الأقلون عدداً» (ابن ابىالحدید، همان، ج 18، ص 346).
4) «بنفسى أنت من مغیب لم یخل عنا» (مفاتیح الجنان – دعاى ندبه).
5) (فعرفهم و هم له منکرون) (یوسف (12) آیهى 58).
