ریا زاویهاى از شرک و نفاق است. ریاکار اگر بداند که مردم از برنامهاش آگاه شده و او را مدح مىکنند، به اجراى عمل برمىخیزد، وگرنه زحمت انجام هیچ عبادتى را به خود نمىدهد. با این حساب، مسألهى اجراى نماز به وسیلهى ریاکار بسته به توجه مردم است، اگر بداند مردم از نمازش آگاه مىشوند مىخواند، وگرنه از قیام به این عبادت بزرگ خوددارى مىکند.
ریا در حقیقت شعبهاى از شرک و بتپرستى است. خداوند بزرگ در سورهى ماعون به نمازخوانان ریاکار حمله کرده و نماز آنان را هیچ انگاشته است. روایات باب ریا نیز زیاد و فوقالعاده است، پویندگان مىتوانند به کتابهاى: «بحارالأنوار»، «محجةالبیضاء»، «وسائل الشیعة»، «الکافى»، «تحف العقول»، «الخصال»، «جامع السعادات» مراجعه کنند.
ریا باطل کنندهى عمل است و عمل با ریا در روز قیامت اجر و مزدى ندارد.
در شرح مصباح ملا عبدالرزاق لاهیجى در باب ریا داستان مختصر ولى جالبى بدین مضمون نقل شده است:
