سرود توحید و یکتاپرستى، سرود فضیلت و پاکى

نماز سرود توحید و یکتاپرستى و سرود فضیلت و پاکى است که باید فکر و روح ما را در برابر عوامل شرک‏زا و آلوده‏کننده‏اى که در زندگى روزمره با آنها سر و کار داریم پاک و یکتاپرست نگهدارد.

هر یک از ما در زندگى روزانه‏ى خود سرگرم کار و هدف خویش است و کمتر به چیزى دیگر جز آن مى‏اندیشد.

سرگرمى به کار و تلاش روزانه در راه زندگى، براى بشر امرى طبیعى و ضرورى است؛ به جسم و جانش نشاط مى‏بخشد، راه‏هاى جدید زندگى را به روى او مى‏گشاید و او را در راه علم و هنر و صنعت و ایجاد وسایل گوناگون بهتر زیستن به جلو مى‏راند؛ ولى در عین حال او را چنان در خود و آرزوهایش فرومى‏برد که گه‏گاه براى رسیدن به این آرزوها در برابر این و آن به چم و خمش وامى‏دارد؛ از خود و شخصیت واقعى و انسانى خود بیگانه‏اش مى‏سازد و جسم و جانش را آلوده مى‏کند. از آلودگى جسمى مثال بزنیم:

کمتر کسى است که در اثناى کار روزانه، دستش، لباسش، دست و صورتش، سر و پایش، و گاهى همه‏ى پیکرش، کثیف نشود و به تنظیف روزانه‏ى آنها نیازمند نگردد. دانش‏آموز یا دانشجویى که درس مى‏خواند، معلمى که درس مى‏دهد، کشاورزى که به کند و کاو زمین، کاشتن تخم یا نشاندن نهال، آبیارى، وجین یا درو و برداشت محصول مشغول است، کارگر یا مهندسى که در کارگاه کار مى‏کند، پرستار یا پزشکى که با بیماران سر و کار

**سرود یکتاپرستى، ص: 106@

دارد، بانوى خانه‏دارى که خانه را اداره مى‏کند، پیشه‏ور یا بازرگانى که به داد و ستد مشغول است و محققى که به کاوش علمى مى‏پردازد، همه باید روزى یک یا چند بار لباس و تن خود را شست‏وشو دهند تا پاکیزه بمانند.

روح ما نیز در میدان زندگى روزانه به همین اندازه یا بیشتر در معرض آلودگى است: آلودگى به هوس‏هاى تحریک شده و لجام‏گسیخته، خودخواهى‏ها و چشم و همچشمى‏هاى برانگیخته، غرور ناشى از پیروزى و کامیابى، یا عقده‏ى روانى ناشى از شکست و ناکامى، و به دنبال آن حسد و کینه و انتقام و صدها آلودگى دیگر.

این آلودگى‏ها روح را تیره مى‏کند و ما را از راه راست زندگى، راه پاکى و فضیلت و تقوا منحرف مى‏سازد و به راه فساد مى‏کشاند؛ از یاد خدا غافل مى‏کند و به دام شیطان و وسوسه‏هاى شیطانى مى‏افکند.