سر برداشتن از رکوع

رفع رأس از رکوع انصراف از کثرات اسمائیه و فناى در صفات و تحدید و توقیف در آن مقامات است؛ زیرا که آن نیز از حجب نوریه‏ى ما بین عبد و حق است، بلکه عین ثابت عبد در حضرات علمیه نیز در این مقام از حجب است – و کمال التوحید نفى الصفات عنه.(1).

پس سالک را چون در فناى صفاتى حالت صحو دست داد، توجه به قصور پیدا کند و از منزل رکوع، که شهود کثرت اسمائى و نقصان در توحید است، منصرف شود. و چون محامد ملائکة الله را، بلکه جمیع موجودات را، بشنود. به لسان حق گوید: سمع الله لمن حمده.

پس چون مستقیم شد و اقامه‏ى صلب نمود از کثرات مطلقاً، لائق مقام قرب شود و متوجه مقام انس گردد.

1) «کمال توحید عبارت است از نفى صفات از او.» اصول کافى، ج 1، ص 191، «کتاب التوحید»، «باب جوامع التوحید»، حدیث 6.