سوره ی توحید (1)

این سوره سراپا از یگانگى خدا سخن مى‏گوید از این‏رو «سوره ی توحید» نام گرفته است.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ؛

به نام خداوند رحمتگرِ مهربان

قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ؛

بگو او خدایى است یکتا.

توحید که همان یگانه دانستن خداست، اساسى‏ترین اصل همه ادیان آسمانى است. توحید مرز میان ایمان و کفر است. او یکتاست یعنى دومى ندارد، شبیه و مثل و مانندى ندارد، جزء و عضوى ندارد.

کسى که توحید خدا را باور کند، دچار شرک و ریا نمى‏شود و همه ی کارهایش را براى او انجام مى‏دهد.

اَللَّهُ الصَّمَدُ؛

خداى بى‏نیاز (پاک از عیب و پناه نیازمندان)

همه موجودات سرتا پا نیازند و در وجود و بقاء خود، به خدا نیازمندند، همه به او پناه مى‏آورند و خود را پُر از عیب و نقص مى‏یابند. کسى که تنها خدا را «صمد» مى‏داند، و خود و دیگران را فقیر و نیازمند و بى‏پناه، جز به خدا تکیه نمى‏کند.

لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ؛

نه کسى زاده ی اوست و نه او زاده ی کسى است.

او سرچشمه ی هستى است. همه‏چیز و همه‏کس آفریده ی او هستند امّا او

**راه سبز، ص: 85@

خود همیشه بوده و همیشه خواهد بود، او ازلى و ابدى است. دل بستن و پناه آوردن به چنین حقیقت بیکرانى، انسان را در برابر همه ی خطرات مادّى و آسیب‏هاى اجتماعى بیمه مى‏کند.

*وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَدٌ؛

و اَحَدى همتاى او نیست.

در پایان سوره باز تأکید مى‏کنیم که خدا یکتاست و هیچ‏کس، همتا و همانند او نیست و اگر این حقیقت را به خوبى باور کنیم، همه ی کارهاى خود را براى خدا انجام مى‏دهیم و در اهداف فردى و گروهى و اجتماعى خود، غیر خدا را دخیل و شریک نمى‏کنیم.