«یا ثارالله و ابن ثاره» اى نور چشمان محمدالمصطفى صلى الله علیه وآله وسلم؛ اى آرزوى على المرتضى علیه السلام؛ اى عزیز فاطمه(سلام الله علیها)؛ اى برادر بى سر حسن المجتبى علیه السلام، از چه سر به نیزه شدى؟ از چه کربلا ز خونت گلگون شد؟ از چه پیکرت چاک چاک شد؟ از چه بر تن خونینت اسب تاختند؟ به کدامین گناه؟
نماز با اهلش نماز مى شود وگرنه حرکاتى غیرطبیعى و بى معنى جلوه مى کند. آرى چون به حسین علیه السلام مى نگریم و آن فدایى دین را در منظر خود تجسم مى کنیم و تصورات ذهنى خود را درباره سرور جوانان بهشت نقش مى زنیم، آن گاه به نماز ایستادن معنى مى یابد. هم چنان که هر گاه به افق خون فام بنگریم گویى خون خدا را مى بینیم.
بیایید به حسین علیه السلام در بحبوحه روز عاشورا فکر کنیم. گویى نماز هم مى خواهد با حسین وداع کند چون اهلش را از دست مى دهد؛ چون غریب خواهد شد.
