امیرمؤمنان علیه السلام در ترسیم صفات فرشتگان مى فرماید: آن ها شیرینى معرفت خداى را چشیده و از جام مهر و محبت او سیراب گشته و پرواىِ از خدا تا اعماق قلبشان نفوذ کرده است، از این رو فرمانبردارى و عبادت طولانى خدا، قامت آنان را خم کرده و شوق بسیار به او، حالت تضرّع آنان را از بین نبرده است.(1).
آرى، اگر به خوبى به شخصیت والا و شاهکار بزرگ حسین علیه السلام بیندیشیم به روشنى آثار چشیدن معرفت خدا و سر کشیدن جام مهر و عشق او را، در کران تا کران زندگى او در خواهیم یافت. او شیرینى معرفت بى نظیرى را چشیده بود که هجوم امواج رخدادهاى ناگوار و تلخ دنیا و دنیاپرستان بر قلب و جان و درون و برون او هرگز احساس تلخ کامى نکرد.
اگر با بینش معنوى به سخن امیرالمؤمنین در مورد فرشتگان بیندیشیم که فرمود:
«فرمانبردارى و عبادت خدا قامت آنان را خمیده ساخته، اما شوق بسیار به او حالت نیایش آنان را از بین نبرده است.»؛ در خواهیم یافت که آشکارترین فرد و شایسته ترین مصداق آن، امام حسین علیه السلام است، چرا که هم در فرمانبردارى و عبادت با شکوه روز عاشورا قامتش خمیده شد و هم تیر سه شعبه اى که بر سینه و قلب مقدسش فرود آمد به جان خرید و خون پاکش فواره زد. باید که بر خمیدگى قامت او در اطاعت و عبادت پرشکوه خداوند در آن روز، جدا شدن و قطعه قطعه شدن پیوندهاى وجود و اعضاى مقدسش را نیز اضافه کرد؛ اما با همه این ها عشق او به خدا افزون تر شد.
1) بحارالانوار، ج 57، ص110.
