قرآن از نماز و نیایش به عنوان یک فرهنگ بزرگ و شکوفا براى اصلاح فرد و جامعه و مدیریت و مهندسى اجتماع و سیاست تعبیر مىنماید و مىفرماید:
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 37@
«… و أقم الصلاة ان الصلاة تنهى عن الفحشاء و المنکر و لذکر الله اکبر و الله یعلم ما تصنعون -» (1).
هان اى پیامبر! آنچه از این کتاب به تو وحى شده است، تلاوت کن! و نماز را به پا دار، چرا که نماز از کارهاى زشت و ناپسند باز مىدارد و بىگمان یاد خدا، برتر و بزرگتر است؛ و خدا آنچه را انجام مىدهید مىداند.
از این آیه چنین دریافت مىگردد که قرآن، نماز و یاد خدا را با این ویژگىها وصف مىکند:
1. نماز و نیایش، تلاوت هدفمند قرآن است؛
2. نماز و نیایش، همنشینى با قرآن است، و روشن است که همنشین خردمند و خردورز قرآن، همدم سعادت و رستگارى است؛
3. نماز و نیایش، بازدارندهى انسان از انواع زشتى و گناه فردى و اجتماعى و اقتصادى و سیاسى و… است؛
4. نماز و نیایش، بازدارندهى انسان از انواع ناهنجاریها و ناپسندىهاست.
5. نماز و نیایش، یاد خداست و کسى که به یاد خدا باشد، اصلاح مىپذیرد و به تدریج به رنگ و رایحهى دلانگیزى که مورد نظر محبوب و معشوق و معبود است آراسته مىگردد.
1) عنکبوت / ص 45.
