حجابش خداپسند نیست، در برابر نامحرم خودنمایى و جلوهگرى مىکند، زینت و آرایش خود را از نامحرم، نمىپوشد و یا نسبت به نماز کاهِلى مىکند، حلال و حرام را مراعات نمىکند، و یا مبتلا به گناهان دیگرى است.
گناه کار را باید امر به معروف و نهى از منکر کرد امّا از آن مهمّتر این است که کار ما منظّم و منطقى باشد و مراحل زیر را یکى پس از دیگرى اجرا کنیم:
1. در مرحله ی نخست با گناه کار به گونهاى برخورد مىکنیم که بفهمد این طرز برخورد ما تنها به خاطر گناه اوست. مثلاً از او چهره برمىگردانیم یا با چهره ی گرفته و برافروخته با او مواجه مىشویم و یا رفت و آمد خود را با او قطع مىکنیم.
2. اگر از رفتارهاى ما متأثّر نشد به گفتار رو مىآوریم و با زبان او را امر و نهى مىکنیم البتّه با نرمى و رعایت ادب و احترام امّا با قاطعیّت و صلابت.
3. مرحله بعد را به عهده ی نیروهاى قضایى و انتظامى حکومت اسلامى مىگذاریم تا در جامعه هرج و مرج ایجاد نشود.(1).
**راه سبز، ص: 134@
1) توضیح المسائل / مسأله ی 2813،2805 و 2818.
