به روزگار جوانى خوش است کوشیدن
چرا که خوشتر از این، وقت و روزگارى نیست (1).
هنوز نفس صبح بر نیامده بود. کوچه هاى یثرب ساکت و خاموش در انتظار گامهاى مردانى نشسته بودند که هر روز زود هنگام از آنجا مى گذشتند و براى تلاش و کار به صحرا و باغ مى رفتند.
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم در حلقهی یارانش چون ماه مى درخشید که نگاهش به جوانى افتاد که سخت مشغول کار بود. کم کم همهی نگاه ها به آن نقطه دوخته شد.
چه جوان سخت کوشى! ولى حیف که نیرویش را هدر مى دهد، کاش توانمندى هایش را در راه خدا به کار مى گرفت!»
پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم با شنیدن این سخنان نگاهش را از جوان برداشت و با لحنى مهربان و حکمت آموز گفت:
نه، این گونه داورى نکنید!
**احکام راه سبز، ص: 146@
«این جوان، اگر براى خود، کار مى کند تا نزد دیگران دست نیاز دراز نکند، این، در راه خداست، اگر براى پدر و مادر ناتوان خود و یا خانواده اى بى بضاعت کار مى کند، باز هم در راه خداست، البته اگر براى فخرفروشى و مال اندوزى فعالیت مى کند، این، در راه شیطان است.»(2).
شایسته است ما جوانان در ایام فراغت از تحصیل، به کار و تلاش در زمینه هاى گوناگون اقتصادى بپردازیم تا هم به جامعه و خانواده خدمت کنیم و هم هزینه هاى جارى خود را تا اندازه اى تأمین کنیم. این گونه کارها بر شرافت ما مى افزاید و از عبادتهاى بزرگ به حساب مى آید.
1) گلچینی از اشعار پروین اعتصامی، ص 110.
2) محجة البیضاء، جلد 3، ص 140.
