مفهوم تبلیغ و بلاغت در احادیث

به نقل از کتاب تفسیر معین، ص 13

«از امام على (ع) نقل است که فرمود: بلاغت و رسایى سخن آن است که گفتار را آسان و اندیشه را فعال سازد. بلاغت آن است که بدون کندى پاسخ دهى و مطلب را بدون خطا برسانى. زیباترین سخن آن است که به حُسن ترتیب آراسته شده باشد و عالم و عامى آن را بفهمد. نیکوترین سخن آن است که گوش‏ها را نیازارد و ذهن‏ها را دریافت آن، به زحمت نیفتند. «غررالحکم». به حق، ما پادشاهان سخن هستیم. سخنورى در ما ریشه دارد و شاخه‏هاى آن بر ما آویخته است. «بحار، ج 71، ص 292» تیزى زبان خویش را بر کسى که به تو سخنورى آموخته است، قرار مده و بلاغت و شیوایى گفتارت را براى کسى که تو را در آن ماهر و استاد کرده است، به کار نبند» «غررالحکم». چه بسیار افراد سخنورى که از آوردن دلیل عاجز مى‏مانند و چه بسیار افراد فصیحى که در ارایه پاسخ مى‏لرزند. «غررالحکم». نشانه لکنت زبان و ناتوانى در سخنرانى و مناظره، تکرار سخن و سرفه‏ی پى در پى براى صاف کردن گلو و سینه به هنگام گفت‏و گو است. «غررالحکم» امام صادق (ع): رسایى سخن به تیزى زبان و از امام صادق (ع) سؤال شد: «بلاغت چیست؟» فرمود: «بلاغت آن است که کسى بخواهد چیزى را بشناساند. پش با کوتاه‏ترین سخن آن را بیان کند و با سعى و تلاش اندک به هدفش برسد.» «تحف العقول، ص 264».

**راهبردهاى روان‏شناختى تبلیغ، ص: 122@