امام على علیه السلام خطاب به کوفیان فرموده اند: پس در حالات گذشتگان و مؤمنان پیش از خودتان نیک بنگرید، چگونه بودند زمانى که گروه ها، گرد هم آمده (خُلق و خوها موافق و مجتمع)، خواهش ها سازگار، دل ها راست، (آرا همگون)، دست ها پشت سر هم، شمشیرها یار یکدیگر، نیایش ها و بینش ها، فرو رونده و ژرف نگر، و اراده ها، یکى و تصمیم ها هماهنگ بود؟
آیا (به سبب این بینش و اتحاد)، خداوندانِ قدرت سرزمین ها و مالک گردن هاى مردم دنیا نبوده اند؟ حال، به آن چه در پایان کارهایشان به سوى آن گرویدند، خوب بنگرید، هنگامى که جدایى پیش آمد، پیوستگى و سازگارى، پراکنده گردید، و سخن زبان ها و اعتقاد دل ها دوگانه گشت، چون ستیزیدند، گروه گروه شدند، و چون جنگیدند، پراکنده شدند، در نتیجه، خدا جامه شرافتى را که به آنان اعطا کرده بود از تنشان بر کند و خوشى و فراوانى نعمت خود را از آنان ربود، و داستان ها و سرگذشت هایشان براى پند پذیرانتان در میان شما بر جا ماند.(1).
1) امام على علیه السلام، نهج البلاغه، خطبه 234، فراز34، ترجمه حسن راشدى.
