نمازخوان وظیفه دارد لباس و بدن خود را از آلودگیها و نجاسات پاک و پاکیزه نگهدارد و شبانه روز، چندین بار اندامهاى اصلى و پیشگام خود را که اغلب تماس مستقیم با خارج دارند و معمولا آلوده و کثیف مى گردند با آب تمیز شستشو و تنظیف نماید به حدى که اگر کوچکترین مانع نفوذ آب از قبیل چرک، یا عایق خارجى و مانع عارضى در بدن باشد وضو و غسل او باطل و در نتیجه نماز و عبادت او نادرست خواهد بود.
پس نمازگزار طبعا به نظافت بدن و ناخن و مو و زدودن دیگر عوارض خارجى آن، هر روز و هر ساعت، توجه کامل دارد و نمىگذارد بدنش آلوده و کثیف باقى بماند با توجه به اینکه با داشتن آلودگیهاى فراگیر نیز مانند جنابت و حیض و نفاس و استحاضه و… هرگز نمىتواند نماز انجام دهد. مگر آنکه عذر شرعى داشته باشد.
**سیرى در اسرار نماز، ص: 28@
بدین ترتیب اینگونه تمرینها و کارهاى مقدماتى در روحیه شخص نمازگزار یک نوع اعتیاد به نظافت و پاکیزگى و علاقه به پاکى و نظیفى را به وجود مىآورد و او را همیشه الزاما نظیف و تمیز و پاک نگه مى دارد…
