1- صبح: پس از سپیدهى صبح؛
2- ظهر: نیمروز؛
3- عصر: تقریبا 2 تا 3 ساعت بعد از ظهر؛(1).
4- مغرب: پس از غروب آفتاب؛(2).
5- عشاء: شامگاه که هوا تاریک مىشود.(3).
اینها اوقات اصلى نمازند و چه بهتر که نماز در همین اوقات خوانده شود. ولى براى هر یک از نمازهاى پنجگانه وقت وسیعترى به ترتیب زیر معین شده تا اگر نمازگزار به علت کار یا موانع دیگر نتوانست در ساعات
**سرود یکتاپرستى، ص: 108@
نامبرده نماز بگزارد وقت وسیعترى در اختیار داشته باشد:
نماز صبح: از سپیدهى صبح تا طلوع آفتاب؛
نماز ظهر: از نیمروز تا غروب آفتاب؛
نماز عصر: پس از نماز ظهر تا غروب آفتاب؛
نماز مغرب: از مغرب تا نیمهى شب؛(3).
نماز عشاء: پس از نماز مغرب تا نیمهى شب(4).
مسلمان، بامداد که سر از خواب برمىدارد، نماز مىگزارد تا برنامهى روزانه را با پاکى و حسن نیت و توجه به خدا شروع کند.
ظهر که براى صرف ناهار موقتا دست از کار مىکشد باز نماز مىگزارد، تا همچنان که به جسم خود از راه غذا، نیرو و نشاط تازه مىبخشد، به روح نیز از راه نماز نیرو و نشاط معنوى تازه دهد. و عصر، پیش از آنکه بخش دوم کار روزانهى خود را آغاز کند، باز نماز مىخواند تا با یاد خدا به کار خود پردازد.
پس از غروب آفتاب که غالبا با پایان کار روزانه و صرف شام همراه است، باز نماز مىگزارد و غذا دادن به جسم را با غذا دادن به روح همراه مىکند.
شامگاه که براى خوابیدن آماده مىشود باز در برابر خداى خود مىایستد و نماز مىگزارد؛ برنامهى روزانه را که با نماز و یاد خدا شروع کرده بود با نماز و یاد خدا نیز پایان مىدهد و با دلى پاک و جانى آرام گرفته به خواب مىرود:
**سرود یکتاپرستى، ص: 109@
«و اقم الصلوة طرفى النهار و زلفا من اللیل ان الحسنات یذهبن السیئات، ذلک ذکرى للذاکرین»(5).
«در دو طرف روز و پارهاى از شب به نیایش برخیز که نیکىها بدىها را مىزداید. آن، براى هشیاردلان، خود یک یادآورى است.»
1) نشانهاى که براى وقت فضیلت عصر در کتابهاى فقهى تعیین شده این است که سایهى هر چیز در جهت مشرق به اندازهاى برسد که با خود آن مساوى باشد.
2) نشانهى قطعى غروب آفتاب در افق این است که در نیمهى شرقى آسمان، شفق، یعنى باقیماندهى اشعهى آفتاب که به صورت رنگ قرمز بر پهنهى آسمان نمودار مىشود، باقى نماند.
3) یعنى پس از ناپدید شدن کامل شفق از کرانهى غربى آسمان.
4) اگر نیمه شب فرارسید و نماز مغرب یا عشا را نخوانده است، باید پیش از فرارسیدن صبح آن را بخواند، بىآن که نیت اداء یا قضا کند.
5) سورهى هود، آیهى 114.
