محمد شریفى
نویسنده، نوشتارش را در چهار فصل تنظیم نموده است:
در فصل اول به «سخنان امام درباره نماز» مى پردازد و از عبادت، یاد خدا، اذان، وضو، قنوت و از اهمیت نماز مى نویسد.
در فصل دوم به «جلوه نماز از ولادت تا کربلا» اختصاص دارد.
امام حسین علیه السلام همان طور که سید شهیدان کربلا است، در میدان عبادت و نماز هم یکه تاز است. فقط حضرات معصومین علیهم السلام این گونه اند و بس.
گویند: حسین با الله اکبر، در حالى که کنار سجاده رسول خدا صلى الله علیه وآله وسلم نشسته بود، زبان به سخن گشود و با برادر بزرگوارش امام حسن مجتبى علیه السلام همدم و همراه رکوع و سجده پیامبر بودند و با او معتکف مى شدند.
در فصل سوم، «جلوه نماز در کربلا»، نماز امام حسین و حسینیان چهره نمایى مى کند.
راز و نیاز به درگاه بى نیاز آن هم در صحراى کربلا، زیر آسمانى که هفتاد و دو ستاره ماه خود را در بر گرفته اند، سرزمینى که خداوند اراده فرموده تا حسینش را کشته ببیند، کشته اى که خودش دیه اش باشد، خاکى که در غم حسین گلگون شد و افقى که رنگ خون گرفت چه جلوه اى خواهد داشت؟ خدا مى داند و بس.
حتى آنان که دل در گرو عشق و محبت امام حسین علیه السلام دارند، گهگاهى آن را احساس خواهند کرد. اگرچه نتوانند احساس درونى خود را با قلم بر لوح سفید کاغذ رقم زنند.
فصل چهارم فصل پایانى نوشتار آقاى محمد شریفى است. وقتى خداوند به قلم سوگند یاد مى کند، اگر بندگانش قلم به دست برگیرند و درباره حسینش بنویسند، عبادتى است که پاداشش حسابى دیگر دارد. بنابراین دست به آسمان برمى گیریم و از خدا مى خواهیم که…
اکنون چند نمونه از نوشته هاى آقاى شریفى را با هم مى خوانیم:
