حراست از جان و مال و ناموس مسلمین و خصوصاً اهل بیت و بستگان، در مقابل تعدى و تجاوز دشمنان یکى از سنگین ترین وظایف نمازگزار مى باشد. تا جایى که اگر کسى در راه حفاظت و پاسدارى از این امور کشته شود شهید محسوب مى شود. امام حسین علیه السلام که آینه مجسم غیرت و مردانگى است از همان شب عاشورا جهت حفظِ حرمِ خویش آینده نگرى مى کند. او خیمه ها را به قدرى به هم نزدیک مى کند که طناب خیمه ها درون هم فرو مى رود و در پشت خیام گودال هایى را حفر مى کنند تا اهل حرم از حملات ناجوانمردانه احتمالى دشمن در امان باشند. و اصحاب آن حضرت نیز به نوبت براى حفاظت از خیمه ها کشیک مى دهند.
اما عصر عاشورا فاجعه دردناک دیگرى رخ داد. هنگامى که امام بى یار و یاور با تن مجروح در حال قتال با لشکر شیطان بود ناگهان دشمن به سوى خیام حمله کرده و بین او و حرم مطهر آل پیامبر حایل شدند. امام حسین علیه السلام فریاد برآورد که: وَیْلَکُمْ یا شیعَةُ آل أبى سُفْیانِ اِنْ لَمْ یَکُنْ لَکُمْ دینٌ وَ کُنْتُمْ لا تَخافونَ المَعاد، فَکونُوا اَحْراراً فى دُنیاکم.(1).
اى پیروان آل ابى سفیان! اگر شما را دین نیست و از عذاب روز قیامت نمى ترسید، پس در دنیاى خود از جمله آزادمردان باشید. شمر پلید فریاد زد که اى فرزند فاطمه زهرا چه مى گویى؟ امام فرمود: مى گویم من با شما جنگ دارم و شما هم با من و زنان را گناهى نیست، پس این سرکشان را نگذارید متعرّض حرم من شوند، مادامى که در حال حیاتم و این درس بزرگى است براى تمامى آزادگان جهان که در هر حال حافظ جان و ناموس خاندان خود باشند.
1) ترجمه لهوف سید بن طاووس، ص 177.
