یکى از مهم ترین آثار نماز، هم دلى و اتحاد و یگانگى بین نمازگزاران و مؤمنان است. خداوند متعال در آیه 29 سوره فتح در توصیف پیامبر و مؤمنان راستین چنین مى فرماید: مُحَمدٌ رسولُ اللهِ وَ الّذین معهُ أَشِدّاءُ عَلَى الکُفّارِ رُحَماءُ بَیْنَهُمْ تَریهُم رُکَّعاً سُجّداً یَبْتَغُونَ فَضْلاً مِنَ اللّهِ وَ رِضْواناً سیماهُم فى وُجُوهِهِم مِنْ اَثَرِ السُّجوُد.
محمد صلى الله علیه و آله وسلم فرستاده و رسول خدا و کسانى از مؤمنان که همراه او هستند، بر کافران سخت گیر، و در میان خود مهربان و نرم رفتارند. آنان را مى بینى که با هم رکوع و سجود مى کنند و در پرستش خدا هماهنگ هستند و روزى از معبود یگانه مى جویند و خواستار خوشنودى او هستند و نشانه هاى ایمان از اثر سجده در چهره هایشان پدیدار است.
با توجه به این آیه کریمه درمى یابیم که این شدت و سخت گیرى در برابر دشمن و لطف و رحمت و مهربانى در برابر مؤمنین صفت پسندیده اى است که از رکوع و سجود این مؤمنین راستین و در رأس آن ها پیامبر صلى الله علیه وآله وسلم حاصل شده است.
امام حسین علیه السلام در قیام کربلا این دو صفت نیکو را در بهترین وجه آن به نمایش مى گذارد. رفتار لطیف و توأم با لطف و رحمت امام با اهل بیت و یارانش در هر مرحله به خصوص در شب عاشورا، برخورد بزرگوارانه سراسر رحمت با حر در صبح روز عاشورا به هنگام پذیرفتن اعتذار و توبه او و هم چنین بعد از شهادت وى، و نیز عکس العمل امام پس از شهادت هر یک از اصحاب و اهل بیت علیهم السلام مؤید این سخن خداوند است که: رُحَماءُ بَیْنَهُمْ.
امام فرزند پیامبر رحمت است. او از هر فرصتى براى هدایت این قوم ضلالت پیشه استفاده کرده و آن ها را موعظه مى کند تا از پرتگاه سقوط و بدبختى نجات پیدا کنند. اما وقتى که بر گمراهى و گناه و ظلم و فساد خویش اصرار مى ورزند به قدرى با شهامت و شجاعت در مقابل آنان مى ایستد که دشمن نیروى نبرد تن به تن با امام را از دست مى دهد؛ لذا فرمان حمله عمومى با تمام ساز و برگ جنگى و محاصره همه جانبه این امام غریب و بى یاور را مى دهد ولى امام تا آخرین لحظه حیات خویش با شجاعت و مردانگى از آیین جدش دفاع مى کند.
