نماز، این سنت شایستگان، درس «وفاى به عهد» را در بطن آسمانى خویش دارد.
«دین» پیمان نامه اى است که «انسان» با «خدا»ى خویش «امضا» مى کند، که به «واجبات» بپردازد و از «محرّمات» بپرهیزد، و «نماز بزرگ ترینِ واجبات» است:
الصلاة عمودالدّین.
«اداى نماز» در «ابتداى وقت خویش»، تمرین مداوم «وفاى به عهد» «پایمردى بر سر پیمان ها»است، که در آیین ما، بسیار به آن توجه شده است:
از پیامبراکرم صلى الله علیه وآله وسلم پرسیدند: «از کارها کدام افضل تر است؟» گفت «نماز به وقت خویش به پاى داشتن.»(1).
حضرت امیر علیه السلام در نامه اى به محمد بن ابى بکر، آن گاه که او را، والى مصر قرار داد، در سخنانى، از سویى او را دعوت به «دین دارى» مى کند، و از سویى دیگر به «تربیت سیاسى» دست مى زند، تا درس «وفاى به پیمان ها» را به خوبى به او بیاموزد:
صل الصلاة الموقّت لها، و لا تعجّل وقتها لفراغ، و لا تؤخرها عن وقتها لاشتغال.
هر نمازى را در وقت خاصش که مقرر شده است، به جاى آر، نه در موقع داشتن وقت آزاد زودتر از وقتش بگزار، و نه به دلیل درگیرى هاى دیگر از وقت مقرر به تأخیر انداز.(2).
1) ص136، کیمیاى سعادت.
2) ص 316، خورشید بى غروب نهج البلاغه.
