براى تاکید گفتار پیشین بهتر است نمونههائى از کردار و عمل پیشوایان معصوم دینى (ع) به عنوان نمونه در این جا آورده شود تا معناى بازدارندگى نماز به صورت عملى و نمایشى روشن گردد.
على (ع) همراز سفر و حضر پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) مىگوید:
«گاهى اتفاق مىافتاد هنگامى که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) با ما مشغول صحبت بود وقت نماز فرا مىرسید از شدت توجه به عظمت پروردگار، آن چنان منقلب مىشد که گوئى ما را نمىشناخت»(1).
پیشواى حقیقى پرهیزکاران حضرت على (ع) هنگامى که مىخواست وضو بگیرد رنگ چهرهاش تغییر پیدا مىکرد و دگرگون مىشد و هنگامى که وقت نماز فرا مىرسید مضطرب مىگشت وقتى از علت این دگرگونى سئوال مىشد مىفرمود: «وقت پرداخت امانتى فرا رسیده است که خداوند آن را بر آسمانها و زمین و کوهها و دشتها عرضه کرد و همگى از تحمل آن سر باز زده و خوددارى کردند. و اکنون موقع پرداخت چنین امانتى فرا رسیده است»(2).
بانوى نمونه جهان اسلام حضرت فاطمه اطهر (س) «هنگام نماز از هیبت و جلال الهى قلبش به طپش و ضربان شدید مىافتاد و سخت مضطرب و پریشان مىگشت.»(3).
**سیرى در اسرار نماز، ص: 36@
امام صادق (ع) مىفرماید: «هر کس دو رکعت نماز بگذارد و بداند که در آن دو رکعت با خداوند عالم چه گفتگوئى انجام داده و چه حرفى مىزند پس از فراغ از نماز گناهى بین او و خداوند باقى نخواهد ماند»(4).
طبیعى است چنین شخصى از هر عمل ناروا، شرمنده و پشیمان خواهد شد.
1) میزان الحکمه، ج 2، ص 1626 به نقل از تنبیه الخواطر، ج 2، ص 78.
2) البحار، ج 41، ص 17، ج 70، ص 400.
3) میزان الحکمه، ج 2، ص 1634.
4) اصول کافى، ج 3، ص 266، میزان الحکمه، ج 2، ص 1638.
