زمان مطالعه: < 1 دقیقه
در آن لحظه که آدمى به کمال و شکوه بىنهایت آفریدگار جهان مىاندیشد، سراپا شیفتهى آن مىشود؛ دل و جانش به خضوع و خشوع و فروتنى مىگراید؛ با آهنگ فطرت در برابر آن همه کمال و عظمت سر تعظیم فرود مىآورد: «رکوع»؛
سر به زمین مىساید: «سجود»؛
و زبان به ستایش مىگشاید: «حمد و تسبیح».