نوجوان براى استقرار هوشیارى نسبت به خود و اثبات هویت و توسعهی فردیت خویش نیازمند به همسانسازى زمانى است. بدین معنى که وحدت و هویت شخصیت نوجوان نه تنها در پهنهی کنونى حیات بلکه تداوم و ادامهی زندگى او در مراحل آن نیز مطمح نظر قرار
**راهبردهاى روانشناختى تبلیغ، ص: 35@
مىگیرد. این مفهوم، تنها در مرحلهی بلوغ یعنى زمانى که نوجوان دربارهی سرنوشت دلایل موجودیت خود، وجود و عدم زندگى و مرگ از خود سؤال مىکند تحقق مىیابد. در چنین شرایطى، نوجوان خود را تنها در رابطه با دیگران در نظر نمىگیرد، بلکه طول زمان را مورد توجه قرار مىدهد. بدیهى است که لازمهی همسانسازى، مستلزم واگرایى از محصورات و محدودیتهاى زمان «حال» در قالب «میان واگرایى» و توجه به آینده است و اینکه بتواند بین واقعیتهاى «فردا» خودآوردههاى «گذشته» و امکانات روانى «حال» تعادل پایدارى ایجاد نماید.
