مرحوم میرزامحمد تنکابنى صاحب کتاب شریف قصص العلماء در احوالات پدر بزرگوارش مىفرماید: «مرحوم والد مواظب صلوة در اول وقت و به اداى نوافل روابت مواظب و هر روز یک جزء قرآن تلاوت مىنمود و سوره «اذا وقعت الواقعه» را در قنوت نماز وتیره مىخواند و نماز شب از او ترک نمىشد». هم چنین مىفرماید: «در یک شب وقت سحر از خواب بیدار شدم دیدم مرحوم والد نشسته است و به شدت مىگرید و یکى از زوجات هم نشسته است. بعد از مدتى که او را تسکین حاصل شد از سبب گریه سؤال کردم. فرمود: در قنوت وتر مناجات خمسه عشر مىخواندم و مىگریستم. ناگاه دیدم که از سقف خانه آوازى بر آمد که «ایها العالم العامل»! مرحوم والد، زیاده از این حکایت ننمود. از آن پس گفت که چون من آواز را شنیدم چنان گریه بر من مستولى شد که
**سیماى متهجدین، ص: 144@
نتوانستم نماز را تمام کنم. بىاختیار نشستم و گریه کردم؛ و تا من زنده هستم این مطلب را ابراز نکنید که من از شما راضى نیستم. مجملا آن مرحوم مناجات خمسه عشر را همیشه در قنوت نماز وتر مىخواند و در نماز چنان خضوع و خشوع داشته که در ابناء روزگار این قسم نماز به نظر این تبه روزگار نرسیده…».(1).
1) قصص العلماء ص 73.
