نقش «ولایت امام» را در جامعه شناختیم. سخن اینجاست که آیا در عصر غیبت، که مردم دسترسى به امام معصوم ندارند، ولایت و سرپرستى جامعه با کیست؟
بىشکّ همانگونه که ولایت امام از سوى خدا و ابلاغ پیامبرصلى الله علیه وآله وسلم است، پس از امامان نیز ولىّ و سرپرست جامعه باید با ابلاغ امام علیه السلام تعیین شود.
و امام زمانعلیه السلام وظیفه ما را در دوران غیبت چنین تعیین کردند :
وَ اَمَّا الْحَوادِثُ الْواقِعَةُ فَارْجِعُوا فیها اِلى رُواةِ اَحادیثِنا فَاِنَّهُمْ حُجَّتى عَلَیْکُمْ وَ اَنَا حُجَّةُ اللَّهِ.
و در پیشامدها – و مسائل دینى – به راویان حدیث (فقیهان جامع الشّرایط) مراجعه کنید که آنان بر شما حجّت و راهنمایند و من حجّت خدایم.(1).
یعنى: قلب تپنده ی جامعه ی اسلامى «ولىّ فقیه» است.
نگاهبان دین از تحریفها «ولىّ فقیه» است.
نجات دهنده ی دین از چنگال دشمنان «ولىّ فقیه» است.
و مرجع نهایى حلّ و فصل اختلافها «ولىّ فقیه» است.
ولایت فقیه، استمرار حضور امامان است. ولىّ فقیه نماینده ی امام زمان است و با وجود او به دین و مملکت آسیبى نخواهد رسید.
ولىّ فقیه چون سایرین، موظّف به رعایت موازین اسلام است. یعنى آنچه حاکم است دین و فقاهت است.
**راه سبز، ص: 34@
1) وسایل الشّیعه / جلد 18، صفحه 101.
