زمان مطالعه: < 1 دقیقه
انسان به طور طبیعى جویاى کمال است و به همین جهت در برابر سرچشمه و آفریدگار کمال، فروتن و فرمانبردار و نیایشگر است؛ پس انگیزهى کمالجویى انسان است که او را به سوى خدا به حرکت آورده و او را هماره خداجو و خداپرست و نماز گزار و نیایشگر خواسته است، تا بدین وسیله با پرستش خدا به برخى وصف و ویژگىهاى او، گرچه در میزانى اندک آراسته گردد و با آراستگى به منش و روش زیباى آن آفریدگار کمال و جمال و دوستدار آنها، رنگ او را بگیرد.