وَوَصَّیْنَا الاْنْسانَ بِوالِدَیْهِ اِحْسانًا حَمَلَتْهُ اُمُّهُ کُرْهًا وَوَضَعَتْهُ کُرْهًا.(1).
و انسان را به نیکى به پدر و مادرش سفارش کردیم؛ مادرش با تحمّل رنج و سختى به او باردار شد و با تحمّل رنج و سختى او را به دنیا آورد.
سرانجام پس از نه ماه و چند روز رنج و سختى، همراه با شیرینى انتظار، کودک پا به دنیاى تازهاى مىگذارد. مادر با دیدن او همه ی سختىهاى دوران باردارى و وضع حمل را به فراموشى مىسپارد.
با به دنیا آمدن نوزاد در محلّ اتّصال جفت در رحم، پس از خارج شدن جفت، زخمهاى سطحى باقى مىماند که به زودى طى روزهاى بعد از زایمان التیام مىیابند، ترشّحاتى که در اثر این زخمها حاصل مىشود در اوایل، خونآلود و سپس قهوهاى رنگ مىباشد و کم کم در اثر التیام کم رنگتر و بالاخره طبیعى مىشود.(2).
به خونى که هنگام زایمان و پس از آن بیرون مىآید «خون نفاس»
**راه سبز، ص: 66@
مىگویند.
البتّه خون نفاس ممکن است یک لحظه و گاهى تا ده روز دیده شود. اما خونى که پس از ده روز دیده مىشود خون نفاس نیست.(3).
1) سوره ی احقاف / آیه ی 15.
2) دانستنیهاى پزشکى براى زنان (دکتر کریم توکّلیان) / صفحه 48.
3) توضیح المسائل / مسأله ی 511.
