یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اِذا قُمْتُمْ اِلَى الصَّلوةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَکُمْ وَاَیْدِیَکُمْ اِلَى الْمَرافِقِ وَ امْسَحُوا بِرُؤُسِکُمْ وَاَرْجُلَکُمْ اِلَى الْکَعْبَیْنِ.(1).
اى کسانى که ایمان آوردهاید چون به [قصد] نماز برخیزید، صورت و دستهاتان را تا آرنج بشویید و سر و پاهاى خودتان را تا برآمدگى مسح کنید.
آن شب چه زیبا با من سخن مىگفت.
آهنگ کلامش مثل على بود.
اى محمّد! دستت را بلند کن مىخواهم چیزى را که از ناحیه ی راست عرشم جارى است به تو بدهم.
و آب فرو ریخت.
دست راستم را بلند کردم و قدرى از آن آب را برگرفتم.
سپس ندا آمد: اى محمّد! با آبى که گرفتى صورتت را بشوى؛ چرا که مىخواهى با آن به عظمت من نگاه کنى.
**راه سبز، ص: 70@
سپس دست راست و چپ خود را از آرنج بشوى؛ چرا که مىخواهى با آن دو، کلام مرا بگیرى، آنگاه با آنچه در دستت باقى مانده سرت را و دو پایت را تا برآمدگى مسح کن؛ چرا که من مىخواهم برکت را بر تو فرود آرم و گامهایت را بر جایى بگذارم که احدى پیش از تو به آنجا گام ننهاده و پس از این هم، نخواهد نهاد.(2).
تنها این شب معراج نبود که خداوند وضو را به من تعلیم داد. در زمین هم، همان اوائلى که به نبوّت برگزیده شدم، روزى جبرئیل بر من فرود آمد.
جامى لبریز از آب از آسمان برایم آورده بود.
به من گفت: اى محمّد! برخیز و براى نماز وضو بگیر. آنگاه وضو گرفتن را از ناحیه ی خدا به من تعلیم داد.(3).
1) سوره ی مائده / آیه ی 6.
2) علل الشّرائع / جلد 2 / صفحه 5.
3) کشف الغُمّه / جلد 1 / صفحه 116 و 117.
