زمان مطالعه: < 1 دقیقه
سُبْحانَ رَبِّىَ الْاَعْلى وَ بِحَمْدِهِ؛
پروردگار بلندمرتبهام را منزّه مىدانم و مىستایم.
نمازگزار پس از بیان آن همه عظمت و بزرگى خدا، خود را کوچک و بىمقدار بلکه هیچ مىیابد و در برابر عظمت او خم مىشود (رکوع) و آنگاه به زمین مىافتد (سجده) و زبان به تسبیح او مىگشاید.
او خدا را منزّه از هر عیب و نقص مىیابد، پس از آن باز به حمد و ستایش رو مىآورد.
او دریافته است که خداوند حقیقت بىکرانى است که از فهم و درک او بالاتر است و باید تنها در برابر عظمت او سر فرود آورد. او دیگر در برابر غیرخدا و طاغوتها کرنش نخواهد کرد.
**راه سبز، ص: 86@
