یا اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ.(1).
اى کسانى که ایمان آوردهاید! روزه بر شما مقرّر شده است، همان گونه که بر کسانى که پیش از شما بودند مقرّر شده بود، باشد که پرهیزگارى کنید.
مرواریدهاى اشک بر چهره ی رخشانش پراکنده مىگشت. نشسته بود و دو زانوى غم را در بغل گرفته بود.
اِنگار جانش بود که از کالبد بیرون آمده بود و مىرفت و او در فراقش چنین مىگریست.
گاهى بر مىخاست و بىتابانه چند قدمى راه مىرفت، گاهى هم فروتنانه خود را به سجده مىانداخت و زمزمه مىکرد:
«درود بر تو، اى گرامىترین وقتهایى که با ما مصاحب و یار بودى و اى بهترین ماه در روزها و ساعتها!
درود بر تو، اى ماهى که آرزوها در آن برآورده است و کردار شایسته
**راه سبز، ص: 114@
در آن فراوان!
درود بر تو، اى همنشینى که احترام و گرامیداشت تو هنگام آمدنت بزرگ است و غم هجران تو بس جانکاه!
درود بر تو اى همسایهاى که دلها با آمدن تو نرم و فروتن گردید و گناهان در آن کاستى گرفت!
درود بر تو اى یارى دهندهاى که ما را بر چیره شدن بر شیطان یارى کردى، و اى همنشینى که راههاى نیکى را آسان نمودى!
درود بر تو چه طولانى بودى بر گناهکاران و چه با هیبت و عظمت بودى در دلهاى اهل ایمان!
بارخدایا ما اهل این ماه هستیم.(2)…!
این نه یک بار که کار همه ساله ی او بود.
او امام سجّاد علیه السلام بود که در فراق ماه مبارک رمضان چنین مىگریست.
1) سوره ی بقره / آیه ی 183.
2) صحیفه ی سجّادیّه / صفحه 303 و 304.
