اِنَّ الْمَرْأَةَ رَیْحانَةٌ.(1).
حضرت على علیه السلام فرمود: «زن (مانند) گُل است.»
یکى بامدادان به فصل بهار
جوانى به باغى فتادش گذار
به شاخى، گلى دید خوش رنگ و بو
که از جان و دل گشت مشتاق او
گلویش بیفشرد و کردش جدا
ز گلهاى دیگر به جور و جفا
چو آن گل جدا شد ز شاخ درخت
بیفتاد در دست آن تیرهبخت
بکرد از طریق تحسّر نگاه
به یاران و از دل برآورد آه
بگفتا که اى خواهران عزیز
**راه سبز، ص: 136@
براى شما هست این روز نیز
گذارید آرایش خود کنار
بگیرید در زیر برگى قرار
نمایید خود را از این دم نهان
که مانید ایمن ز غارتگران
****
اگر گل در پَسِ برگها مخفى نشود،
اگر گل مراقبت باغبان را نپذیرد، و اگر گل بر بیگانگان جلوهگرى کند، به غارت خواهد رفت.
گل، ظرافتها، لطافتها و جلوهگرىهاى خود را باید براى یک قهرمان نگه دارد.
او امانتدار لطافتها و ظرافتهاست و آنگاه است که مىتواند با این خود نگهداریها یک قهرمان را به آستان خود بکشاند و در دست یک قهرمان قرار گیرد نه در زیر پاى غارتگران!
زن، گل است و یک گل دانا و پاک هرگز نمىپسندد چهره و موى و اندام خود را در اختیار نگاههاى هوسآلود قرار دهد؛ در پَسِ برگهاى حجاب و حیا مىماند و حیثیّت و شخصیّت خود را پاسبانى مىکند.
غنچه تا در پرده است از دست گلچین ایمن است
گر صیانت از جفا خواهى حیا مىبایدت
1) نهجالبلاغه / نامه ی شماره ی 31 / صفحه 405.
