قانون مهریّه هماهنگى با طبیعت است. از این رو که نشانه و زمینه ی آن است که عشق از ناحیه ی مرد آغاز شده و زن پاسخگوى عشق اوست و مرد به احترام او هدیّهاى نثار او مىکند.(1).
سخن از معامله و خرید و فروش نیست، سخن از رقابت و چشم و هم چشمى نیست.
شاید برخى تا توان دارند مهریّه را بالا مىبرند تا همسرشان را پاىبند به زندگى کنند هرگز چنین نخواهد بود، او مىتواند با کاهش محبّت و توجّه خود به زندگى، زن را در تنگنایى قرار دهد که مهریّه ی خود را ببخشد و بگوید: «مهرم حلال، جانم آزاد.»
بنابراین میزان پاىبندى شوهر به زندگى به میزان تقوا، اخلاق و دین او بستگى دارد وگرنه سنگینى مهریّه نه تنها ضامن بقاء زندگى نیست بلکه
**راه سبز، ص: 157@
مایه ی کینه و کدورت شوهر است چون او همیشه فکر مىکند همسرش خود را به او فروخته است.
از این رو اسلام، هم بهانتخاب شوهر خوش اخلاق و متدیّن و باتقوا سفارش نموده است و هم پایین بودن مهریّه را سفارش کرده است.
پیامبر صلى الله علیه وآله وسلم فرمود: «بهترین زنان امّت من کسانى هستند که مهریّههاشان کمتر است.»(2) و باز از پیامبرصلى الله علیه وآله وسلم نقل شده است که فرمود:
«مهریّه ی زنان را بالا نبرید که موجب دشمنى مىگردد.»(3).
1) نظام حقوق زن در اسلام (استاد مطهّرى) / ص 244.
2) دعائم الاسلام / جلد 2 / صفحه 197.
3) مستدرک الوسایل / جلد 15 / صفحه 66.
