زمان مطالعه: < 1 دقیقه
وقتى جمعى حکماى هندوستان در فضیلت بزرجمهر(1) سخن مىگفتند و به آخر جز این عیبش ندانستند که در سخن گفتن بطىء(2) است یعنى درنگ بسیار مىکند و مستمع(3) را بسى منتظر مىباید بودن تا وى تقریر سخنى کند(4) بزرجمهر بشنید و گفت: «اندیشه کردن که چه گویم به از پشیمانى خوردن که چرا گفتم.» گلستان، دیباچه، ص 56.
1) بزرجمهر: (8 / 2).
2) بطىء: کُند.
3) مستمع: شنونده.
4) تقریر سخنى کند: سخنى را بیان کند.