ثواب تسبیح گردانیدن بدون ذکر

در نفس المهموم از علامه مجلسى و محدث نورى قدس سرهما از دعوات راوندى روایت کرده که چون بردند زین‏العابدین علیه‏السلام را به سوى یزید، آن ملعون قصد کرد آن مظلوم را گردن بزند. پس آن بزرگوار را در مقابل خود نگاه داشت و تکلم مى‏کرد که شاید آن مظلوم سخنى بگوید که موجب قتلش بشود آن بزرگوار جواب او را مى‏داد و در دست مبارکش تسبیحى بود او را مى‏گردانید و با یزید هم سخن

**زاد المتقین‏ یا معراج المومنین، ص: 155@

مى‏فرمود. یزید گفت: من با شما سخن مى‏گویم و شما جواب مرا مى‏دهید و تسبیح مى‏گردانید؟. حضرت فرمود: خبر داد مرا پدرم که چون نماز صبح را بخوانند و فارغ شوند با احدى تکلم نکنند تا تسبیح به دست بگیرند و بگویند: اللهم انى اصبحت اسبحک و احمدک و اهللک و اکبرک و امجدک بعدد ما ادیر به سبحتى. و تا شب تسبیح را دور بدهد و آنچه بخواهد تکلم کند بدون آنچه ذکرى بگوید ثواب ذکر براى او نوشته مى‏شود و این حرز است از براى او تا شب که برود میان فراش خوابش و چون شب میان فراش خود رفت باز همین ذکر را بگوید و تسبیح را زیر سر بگذارد از براى او ثواب ذکر نوشته مى‏شود تا صبح. و ظاهراً در شب باید اللهم انى امسیت بگوید به جاى اصبحت.