افزون بر آنچه آمد، خداى فرزانه هنگامى که مىخواهد از بندگان
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 44@
فرهیخته و وارستهاش، با حقشناسى یاد کند، در میان همهى وصف و ویژگىهاى برجستهى آنان، از دل سپردن و توجه آنان به نماز و نیایش و یاد خدا سخن مىگوید.
آرى، آفریدگار هستى با همهى شکوه، از کسى که نماز و نیایش را بر دیگر کارها مقدم مىدارد، با عظمت یاد کرده و از او قدرشناسى مىکند و مىفرماید.
«… رجال لا تلهیهم تجارة و لابیع عن ذکر الله و اقام الصلاة و ایتآء الزکوة یخافون یوما تتقلب فیه القلوب و الأبصار –
لیجزیهم الله أحسن ما عملوا و یزیدهم من فضله و الله یرزق من یشاء بغیر حساب -»(1).
… مردانى که نه تجارت و نه داد و ستدى، آنان را از یاد خدا و بر پاداشتن نماز [و فرهنگ آن] و پرداختن زکات سرگرمشان نمىسازد، و از روزى که دلها و دیدگان در آن زیر و رو مىگردد مىهراسند.
هدف این است که خدا به آنان نیکوتر از آنچه انجام مىدادند، پاداش دهد و از فزونبخشى خود بر [پاداش] آنان بیفزاید، و خداست که هر کس را بخواهد بىشمار روزى مىدهد.
با این بیان، از ویژگى مردان و زنان آگاه و یکتا پرست و شیفتهى حقیقت و فضیلت، یکى هم این است که تجارت و داد و ستد و زرق و برق و پست و میز ریاست و قدرت و زینتهاى دنیا آنان را از نماز و نیایش و ادب و فرهنگ آن – که دادگرى و بشر دوستى و راستى و
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 45@
رعایت حقوق بشر است – باز نمىدارد.
راستى باید دید که نماز و نیایش در پیشگاه خدا چه بها و جایگاه و نقشى در اصلاح و بهسازى و بهروزى بندگان او دارد، که به توجه کنندگان به نماز و دل سپردگان به نیایش، چنین بهایى مىدهد و آنان را این سان مىستاید!
1) نور / آیههاى 37 – 38.
