نماز و نیایش در بینش دهى و منش آفرینى این آیهى شریفه، سخت در خور اندیشه و ژرف نگرى است که مىفرماید:
«محمدا رسول الله و الذین معه أشداء على الکفار رحماء بینهم تراهم رکعا سجدا یبتغون فضلا من الله و رضوانا سیماهم فى وجوههم من أثر السجود ذلک مثلهم فى التوراة و مثلهم فى الانجیل کزرع أخرج شطأه فآزره فاستغلظ فاستوى على سوقه یعجب الزراع لیغیظ بهم لکفار وعد الله الذین آمنوا و عملوا الصالحات منهم مغفرة و أجرا عظیما-» (1).
محمد، پیامبر خداست، و کسانى که همراه او هستند، در برابر کفرگرایان تجاوزکار، با صلابت و سخت گیرند، اما میان جامعه و مردم مسالمت جوى خود
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 47@
بسیار نرم و مهربان هستند. آنان را رکوع کنندگان و سجده کنندگان مىنگرى. از خدا فزونبخشى و خشنودى همارهى او را مىجویند. وصف و نشانههایشان در چهرههایشان بر اثر سجدههاى طولانى نمایان است. این است وصف آنان در تورات، و وصف آنان در انجیل، همچون کشتهاى است که جوانهى خود را برآورده و آن را نیرومند ساخته تا ستبر شده، و بر ساقههایش به گونهاى ایستاده است که کشاورزان را به شگفت مىآورد؛ آرى، خدا ایمانداران راستین را اینسان توان مىبخشد، تا به وسیلهى آنان حقناپذیران را به خشم آورد.
خدا کسانى از آنان را که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادهاند، به آمرزش و پاداشى شکوهبار از سوى خود وعده داده است.
1) فتح / آیهى 29.
