افزون بر آنچه آمد، قرآن در بیان ویژگىها و امتیازات مردم نیکمنش و با ایمان، از نماز و نیایش و عبادت و پرستش خالصانه و هدفمند آنان سخن دارد.
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 55@
در این مورد از جمله مىفرماید:
«الذین یؤمنون بالغیب و یقیمون الصلوة و مما رزقناهم ینفقون-» (1).
پروا پیشگان آن کسانى هستند که به جهان ناپیدا ایمان مىآورند و نماز و فرهنگ آن را بر پاى مىدارند و از آنچه به آنان روزى دادهایم، انفاق مىکنند.
به بیان دیگر، هنگامى که قرآن از ایمان به غیب سخن مىگوید، مىخواهد رهروان خود را به اندیشیدن در ساختار نظام آفرینش برانگیزد؛ و هنگامى که از میان وصف و ویژگىهاى پاک اندیشها و پاک منشها و پاک روش‌ها، برپایى نماز و فرهنگ نماز را مورد توجه قرار مىدهد، مىخواهد بگوید: اندیشیدن در آموزهها و معارف خدا و توجه به نظام هستى و آگاهى از وجود آفریدگار توانا، رهاوردش بندگى خدا و آزادگى است، و کسى که به راستى خداى را بنده شد، حقوق و حرمت بندگان او را هم رعایت خواهد کرد، و از نعمتها و مواهب مادى و معنوى که خود بهرهمند گردیده است، به آنان نیز انفاق مىکند و آنها را بسان نعمت آب و هوا و نور و معرفت براى همه مىخواهد، نه در انحصار خود، و این همان اثر سازندهى نماز و نیایش راستین و ایمان به خدا در جامعه است.
1) بقره / آیهى 3.
