قرآن هنگامى که از خصلتهاى زشت دورویان یاد مىکند، از جمله از سستى و بىاعتنایى آنان به نماز و نیایش یا داشتن ارتباط دوستانه با خدا خبر مىدهد، و روشنگرى مىکند که از نشانههاى آنان این است که به نماز و نیایش، شور و اخلاصى ندارند، و جز با سستى و بىمیلى نماز نمىخوانند.
در این مورد مىفرماید:
«و ما منعهم ان تقبل منهم نفقاتهم الا انهم کفروا بالله و برسوله و لا یأتون الصلوة الا و هم کسالى و لا ینفقون الا و هم کارهون –
فلا تعجبک اموالهم و لا اولادهم انما یرید الله لیعذبهم بها فى الحیوة الدنیا و تزهق انفسهم و هم کافرون -» (1).
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 71@
و چیزى دورویان را از اینکه انفاقهایشان پذیرفته شود، باز نداشت جز آنکه به خدا و پیامبرش کفر ورزیدند، و جز با بىمیلى و تنبلى، نماز نمىگزارند، و جز با ناخشنودى انفاق نمىکنند.
[پس] فزونى دارایىها و فرزندانشان تو را [اى پیامبر!] به شگفت نیاورد. جز این نیست که خدا مىخواهد بدین وسیله آنان را در زندگى این جهان عذاب کند و جانشان در حالى که ناباورند [از کالبدشان] بیرون رود.
1) توبه / آیهى 54.
