حدیث نگاران در مورد یاد خدا و نماز و نیایش در سیره و سخن الهامبخش امام حسن چنین آوردهاند:
«و روى أن الحسن بن على علیهماالسلام کان اعبد الناس فى زمانه، و أزهدهم و أفضلهم، و کان اذا حج، حج ماشیا، و رمى ماشیا، و ربما مشى حافیا؛
و کان اذا ذکر الموت بکى، و اذا ذکر البعث و النشور بکى،
و اذا ذکر الممر على الصراط بکى،
و اذا ذکر العرض على الله تعالى ذکره شهق شهقة یغشى علیه منها؛
و کان اذا قام فى صلواته ترتعد فرائصه بین یدى ربه،
و کان اذا ذکر الجنة والنار اضطرب اضطراب السلیم،
**زلال جارى نماز و نیایش در آیینهى قرآن و روایات، ص: 133@
و سئل الله الجنة، وتعوذ بالله من النار؛» (1).
روایت شده است که امام حسن فرزند ارجمند امام على خداپرستترین و پارساترین و برترین مردم روزگار خود بود. هنگامى که حج مىکرد، پیاده حج مىنمود و پیاده به رمى جمره مىرفت، و بسا با پاى برهنه گام مىسپرد.
او چنان بود که وقتى مرگ را به یاد مىآورد، گریه مىکرد، و هنگامى که روز رستاخیز و برانگیخته شدن از آرامگاه خود را یاد مىنمود مىگریست. هنگامى که عبور از گذرگاه صراط را یاد مىنمود، گریه مىکرد، و هنگامى که قرار گرفتن در پیشگاه خدا را به یاد مىآورد، باران اشک از جام دیدگانش مىفشاند و فریادى از پردهى دل برمىآورد که بیهوش مىشد!
آن حضرت هنگامى که به نماز مىایستاد، بندهاى وجودش در برابر شکوه پروردگارش مىلرزید، و هنگامى که بهشت و دوزخ را به یاد مىآورد بسان دردمندان، قرار از کف مىداد و از بارگاه خدا بهشت زیبا و پرنعمت او را درخواست مىکرد، و از دوزخ و کیفر آن به خدا پناه مىبرد.
1) سفینة البحار / ج 1 / ص 432.
